Mijn eigen happy ending: Gekozen zonder strijd

Er was eens een meisje, ze was nog zo jong, het was op de basisschool waar dit allemaal begon.  Zij leerde daar als eerste: vechten hoort bij het leven, je hoort je te bewijzen om dit later aan de volwassen Daniëlle door te geven.
Maar de Daniëlle van nu, die daar toezicht houdt op dat residu, die zegt: Dat was vroeger, dat is oud, Ik ben nu wijs en opgegroeid.
Die overtuigingen waren fout. Ik zag niet wie zij was, dat meisje met die beugel achter in de klas. Ik kon haar niet zien en geen liefde geven bovendien. Ik hoorde haar niet, want ze zei alleen maar: Kijk uit, want er waren al mensen die je verliet, dat kost mij al zoveel ellende en zoveel verdriet. Zij dacht dat dat echt was en reageerde daarop, en stak bovendien een vinger naar de regels op:
Fuck dit, fuck dat, ik ben al die regels zo zat! Ik doe toch lekker wat ik zelf wil, ik heb maling aan jouw wijze bril. Ik kom wel even, ik zet het wel recht, en ik zorg dat ik voor jou vecht.
Maar de Daniëlle van nu houdt toch echt veel meer toezicht op dat residu: Lief klein meisje, innerlijk kind, hoe kun je dan toch liefde hebben als je daarmee zegt: de angst overwint?
Ik snap dat je jezelf niet zag, Ik snap dat je dacht dat het aan jou lag.
Maar niets van dat alles is waar, want ik kijk nu wél naar haar. Recht in de spiegel, daar kijkt ze mij aan, ogen zo bruin — soms met een lach, soms met een traan — maar op mij kun je altijd aan.
Ik ben er voor je, ja, ik ben hier, met mij beleef je altijd zoveel plezier!
Ik geef je een knuffel, ik geef je een lach en ik zeg je liefdevol gedag.
De angsten, de hartkloppingen, dat zijn allemaal residuen van toen, maar daar hoef ik nu niets meer mee te doen.
Kijk het wel aan en zie hoeveel liefde daarvoor in de plaats kan staan.
Naar de volwassen Daniëlle, kun je altijd bellen —die geeft advies, die weet wel raad en weet vooral waar ze over praat.
De volwassen Daniëlle van nu weet wel raad met dat oude residu. De kleine dingen, dat is nog altijd het beste advies,
vooral voor verdriet en voor verlies.
Ik heb al zoveel meegemaakt, zoveel overwonnen en in de diepste oceanen gezwommen.
Ik zorg dat ik er voor mijzelf ben, ik zorg dat ik mijzelf zie, want dan heb ik pas met mijzelf een gezonde relatie.